Yeni başlayanlar ve uzmanlar, kurumsal kültürle ilgili sorunlara genellikle tamamen farklı şekillerde yaklaşır. Bu fark, yalnızca bilgi seviyesindeki bir boşluk değil; aynı zamanda düşünme biçimiyle ilgilidir. Uzmanlar, genellikle yüzeyde görünmeyeni fark eder—bir sistemin altındaki dinamikleri, bir kararın yankılarını. Bu tür bir kavrayış, sadece beceri değil, bir tür sezgidir. "Finances" adını verdiğimiz yaklaşımımız, bu sezgiyi geliştirmeyi hedefliyor. Çünkü bir kez bu yetkinlikler kazanıldığında, yalnızca iş hayatında değil—örneğin karmaşık ekip dinamiklerini çözmekte veya uzun vadeli stratejik kararları şekillendirmekte—daha önce mümkün görünmeyen kapılar açılır. Sadece sonuçlara odaklanmak yerine, süreçlerin arkasındaki mantığı anlamak... İşte dönüşüm burada başlar. Ve bu, herkesin kolayca fark edebileceği bir şey değil.
Öğrenme süreci başladıktan sonra, her şey bir ritim içinde şekilleniyor, ama bu ritim düz bir çizgi değil—daha çok inişli çıkışlı bir melodi gibi. İlk günlerde, sabahları kahve kokusu eşliğinde yapılan kısa bir tanıtım oturumu var; herkes biraz gergin ama meraklı. Örneğin, bir gün bir ekip üyesi, "Neden bu kadar çok post-it kullanıyoruz?" diye sormuştu. Cevabı kimse tam anlamadı, ama o gün masalarda rengarenk kağıtlardan küçük dağlar oluştu. Dersler arasında, bazen biri sessizce bir köşeye çekilip kendi notlarını düzenlerken, diğerleri kahkahalarla dolu bir grup egzersizine dalıyor. Bu kontrastlar, sürecin doğal bir parçası. Belli bir noktada, fark ediyorsunuz ki aynı temalar tekrar tekrar karşınıza çıkıyor—ama her seferinde başka bir açıdan. Mesela, "empati" konusu ilk başta basit bir kavram gibi geliyor. Ama sonra bir gün, bir meslektaşınızın çocukluk hikayesini dinlerken, bu kelimenin ne kadar derin bir anlam taşıdığını anlıyorsunuz. Ve işte o an, eğitim odasının penceresinden süzülen ışığın nasıl da sarı bir huzme gibi masaya vurduğunu fark ediyorsunuz. Gündelik detaylar, bu öğrenme yolculuğunun bir parçası haline geliyor; bazen bir cümlede, bazen bir bakışta.